Gisteren kwam ik in gesprek met iemand bij wie ik trainde voordat ik de diagnose lipoedeem kreeg. Op een of andere manier blijf ik mijn leven indelen in voor en na de diagnose lipoedeem. De periode voor de diagnose was een periode waarin ik enorm met mijzelf en het leven worstelde. Het is een periode waar ik liever niet aan terug wil denken en heel diep van binnen heb weg gestopt. Een periode waarin ik vooral heel erg boos op mijzelf was over heel veel dingen maar vooral op mijn gebrek aan wilskracht. Tenminste ik dacht dat het daaraan lag dat ik maar niet kon afvallen en een lichaam met een eigen mening had. Ik was boos, gefrustreerd en zat enorm met mijzelf in de knoei. Het gesprek gisteren haalde veel naar boven maar ik werd ook weer met mijn neus op de feiten gedrukt.

Niet normaal maken wat niet normaal is

In Corona tijd was het de koning die de uitspraak “Niet normaal maken wat niet normaal is” en gisteren schoot die uitspraak ineens bij mij op. Het gesprek ging over lipoedeem en gewicht maar ook hoe het met mij ging. En daar kwam de uitspraak van de koning ineens naar boven. Op de vraag hoe het met mij ging, ratelde ik heel sec mijn lijstje op van diagnose naar liposucties naar het breken van mijn bovenarm naar heel veel afvallen en eindigen met alles waar ik tegenaan ben gelopen. Het leek wel of ik een simpel boodschappen lijstje aan het oplepelen was.

Op dat moment realiseerde ik mij dat er niet alleen een leven voor en na de diagnose is maar ook een leven voor en na de liposucties. Een leven waarin zaken als pijn, ongemak, frustratie en boosheid een normaal onderdeel zijn geworden waar ik niet eens meer bij stil sta want het hoort bij mijn leven en het leven met lipoedeem. Iets waar ik niet eens meer bij stil sta maar voor een vreemde niet mals is om te horen. Voor mij is het normaal geworden en iets waar ik niet te lang bij stil wil staan, ook al ben ik mij ervan bewust dat het niet normaal is als je zulke uitdagingen qua gezondheid voor je kiezen krijgt.

Een hoop verandert

Het gesprek haalde een hoop naar boven, naast het besef dat pijn en boosheid een onderdeel zijn geworden van mijn leven. Ik realiseerde mij hoe ontzettend streng en gefrustreerd ik was in de periode dat ik bij haar trainde. Hoe enorm boos ik op mijzelf was dat ik maar geen grip leek te krijgen op mijn lichaam. Hoe enorm boos ik op mijzelf was dat het maar niet lukte om af te vallen en mijn benen alleen maar bleven groeien. Hoe enorm boos ik was dat ik niet zoals andere vrouwen van mijn leeftijd was. Kennelijk was boos zijn toen wel wat mij op de been hield en er voor zorgde dat ik nu kan staan waar ik sta.

Ik realiseerde mij gisteren ook dat mijn normaal voor heel veel mensen abnormaal zal zijn. Maar mijn normaal zorgt er wel voor dat ik door kan gaan met leven en mij niet laat neerhalen door wat mijn gezondheid mij in mijn gezicht gooit. In dat opzicht ben ik nog steeds de ik van voor de diagnose maar dan op een andere manier. En dat deed pijn want ik realiseer mij ook heel goed dat, door te negeren wat ik voor mijn voeten gegooid krijg, ik mijzelf nog steeds beperk in het leven en mij nog steeds laat leiden door mijn oude overtuigingen van niet zeuren en doorgaan. Hoewel het gesprek heel veel oude, pijnlijke herinneringen naar boven haalde, kwam er ook het besef dat het nu echt tijd wordt dat ik wat milder en liever naar mijzelf ga kijken. Het is tijd om afscheid te nemen van de harde en boze ik en een nieuw normaal te vinden.

Take care!

xoxo

Bron afbeeldingen: Unsplash.com