In de jaren dat mijn lichaam op onverklaarbare wijze begon te veranderen en niemand mij kon uitleggen wat er precies gebeurde, ging er in mijn hoofd een knop om. Als niemand mij kom helpen en mijn lichaam een eigen wil had, moest het wel aan mij liggen. Ik was niet streng genoeg voor mijzelf. Ik was te zwak om door te zetten met diëten en sporten. Ik deed het niet goed en het was allemaal mijn eigen schuld dat mijn lichaam zo veranderde. Bij elke dieet poging die faalde, draaide ik de bankschroeven nog meer aan. Bij elk gesprek met een arts waar ik weer geen duidelijkheid kreeg, werd de overtuiging dat het aan mij lag alleen maar sterker. Het was de ultieme voedingsbodem voor de drill sergeant in mijn hoofd. Een drill sergeant die nu nog elke dag aanwezig is en waar ik heel veel van moet.
Bepalende overtuigingen
Toen ik deze zomer bijna niet meer kon lopen door een hardnekkige hielspoor, bleef ik mijzelf pushen want ik MOEST doorlopen van de drill sergeant in mijn hoofd. Het werd een enorme lijdensweg en toch MOEST ik doorgaan, ook al had ik enorme pijn. Keer op keer ging ik over de pijn grens en maakte ik het alleen maar erger. En toch kon ik de drill sergeant in mijn hoofd de mond niet snoeren maar werd de druk om te moeten alleen maar hoger.
Als ik het zo opschrijf en terug denk aan afgelopen maanden, is het insane dat ik mijzelf zo heb geforceerd om door te lopen door de overtuiging dat lopen en bewegen goed is voor mijn lichaam en de lipoedeem. Terwijl ik diep van binnen ook heel goed weet dat het respecteren van de grenzen die mijn lichaam aan geeft, juist het beste is voor de lipoedeem in mijn lichaam. En toch, toch kom ik iedere keer in een mentaal conflict waarbij mijn strenge overtuigingen het winnen van de gezonde overtuigingen.
Pauze van mijzelf
Halverwege deze zomer kwam eindelijk het besef dat ik te ver was gegaan en was ik enorm moe van mijzelf en het altijd maar moeten. Ik was moe van die eeuwige strenge stem in mijn hoofd. Ik was moe van de eeuwige regels en mijzelf maar pushen over elke grens die mijn lichaam aan gaf. Ik was moe van het negeren van wat ik echt nodig had. En zo besloot ik van de een op de andere dag dat ik een break nodig had. Een break van mijzelf en mijn eeuwige moeten. Een break van mijzelf keer op keer over mijn grenzen pushen.
Nu weet ik heel goed dat je 25 jaar van jezelf pushen, niet van het ene op het andere moment opgelost is en dat het een kwestie van geduld en tijd is. Maar alleen al de gedachte van niet meer moeten, voelt als een last die van mijn schouders afvalt. Het is een proces van vallen en opstaan maar vooral bewust worden wanneer die drill sergeant de kop weer opsteekt. Het mijzelf gunnen om te luisteren naar mijn lichaam zal op de lange termijn alleen maar helpen om beter om te kunnen gaan met de lipoedeem in mijn lichaam. Waar ik aan het begin van de zomer bijna niet meer kon lopen, zo eindig ik de zomer nog enigzins strompelend maar beter dan ik de zomer in ging. Stapje voor stapje kom ik er wel.
Take care!
Xoxo
Bron afbeeldingen: Unsplash.com
Herken ik zeker dat moeten van jezelf. Heb ik ook heel sterk, ik heb ook veel te lang doorgelopen met hielspoor 🙁 gelukkig gaat het nu beter. Waar ik ook een handje van heb is mezelf enorm schuldgevoel aanpraten als het even niet lukt om te sporten….Ik MOET van mezelf toch echt 2x per week sporten. Vaak lukt dat ook wel maar soms gewoon even niet en dan zit ik enorm mezelf in mijn kop. Of met bloggen, heb ik dat ook wel een beetje dat moeten, deze week zo waar geen weekoverzichtje geplaatst maar het kostte me moeite hoor haha. pffff net als jij zou ik ook die knop wel eens even uit willen zetten en zeggen dat ik best wat liever mag zijn. Baby-steps maar het gaat lukken 😉
Gelukkig ben ik dus niet de enige die zo streng voor haarzelf is. Merk het met bloggen ook, kost soms echt moeite om mij er toe te zetten en toch moet ik het van mijzelf doen. Net als steeds maar mijn lichaam pushen.
Die knop gaat vast wel een keer om, baby stapje voor baby stapje 😉
Mijn vader was superlief voor zichzelf. Had hij pijn aan zijn voeten, dan bleef hij in zijn stoel zitten. En hoewel ik jouw innerlijke stem niet hoor en ik natuurlijk niet weet hoe streng je voor jezelf bent, weet ik wel uit ervaring dat pijn ontwijken ook niet altijd de juiste oplossing is.
Het duurt minstens 3 maanden, met flink veel rek en strek oefeningen, om iets aan hielspoor te doen, toch?
Ja, wees lief voor jezelf, maar daar hoort ook bij dat je soms moet doorzetten. En ik denk dat die grens vinden het allermoeilijkste is.
In jouw geval is het misschien helemaal niet erg om een poos eerder te lief te zijn, dan te streng.
… Mijn vader zat uiteindelijk bijna 7 jaar in zijn stoel en dat was echt niet goed. In zijn geval.
Misschien als je op tijd ingrijpt bij hielspoor, dan zou het misschien drie maanden duren met voldoende rust en wellicht rek- en strek oefeningen. Ik ben geen arts dus dat weet ik niet. Ik ben er helaas veel te lang mee door gelopen en heb uiteindelijk 9 behandelingen shockwave therapie gehad maar het is behoorlijk hardnekkig. Gelukkig loop ik wel iets beter maar ben er nog lang niet helaas.