Als er één ding is waar ik niet heel openlijk over praat, dan is het wel de angst die het hebben van lipoedeem bij mij oproept. Voordat er nu iemand opstaat die zegt dat je aan negatieve dingen geen aandacht moet schenken omdat het dan groeit, blijf alsjeblieft even zitten. Ik vind namelijk wel dat angst iets is waar over gesproken mag worden als je lipoedeem hebt. Het hebben van lipoedeem is namelijk eng maar vooral heel erg onzeker. Het is niet een uitgestippelde route die je krijgt op het moment dat je de diagnose lipoedeem krijgt. Het is niet dat je lichaam volgens een gebruikswijziging zich nu gaat gedragen en je hormonen braaf in een rijtje staan te wachten. Het is niet dat je bepaalde momenten in je leven kan aanwijzen als wegwijzers waarin lipoedeem zou kunnen verergeren. Zo werkt het namelijk niet als je lipoedeem hebt. Ik zou willen dat het wel zo werkt maar helaas is de realiteit anders. Lipoedeem is gewoon een ontzettend onzekere en onvoorspelbare aandoening waar angst echt getriggerd kan worden. Nu zeg ik niet dat je in die angst moet gaan zitten en je daardoor moet laten leven. Verre van. Maar ik vind wel dat er gesproken mag worden over wat voor angst het hebben van lipoedeem bij je kan oproepen. Als we niet delen wat het hebben van lipoedeem doet op mentaal gebied, dan zal daar nooit aandacht en hulp voor komen.

Angst onder ogen zien

Mijn lipoedeem angst is onder te verdelen in de angst voor de liposucties en de angst na de liposucties. Tot aan de liposucties was mijn grootste angst dat ik invalide zou raken doordat de omvang van mijn benen steeds groter werd en lopen een steeds grotere opgave. Om mijn kwaliteit van leven te verbeteren, had ik maar één keus en dat was het liposuctie traject in gaan. Als ik niet alles op alles had gezet begin 2018, dan was ik nu gekluisterd aan een rolstoel. En dat was voor mij een horror vooruitzicht. Het was mijn allergrootste angst om op een punt te komen dat ik niet meer zou kunnen lopen en mijn vrijheid volledig zou kwijtraken. Ik ben ontzettend boos geweest. Ik heb ontzettend veel verdriet gehad. Ik ben ontzettend gefrustreerd geweest. En toch was er iets in mij die niet wilde toegeven aan die angst. Iets wat er voor zorgde dat ik bleef vechten en er alles aan deed om de liposucties aan mijn benen voor elkaar te krijgen. Ook al moest ik daarvoor concessies doen. Het enige doel wat ik had, was ervoor zorgen dat ik invaliditeit en een rolstoel zou voorkomen.

Nooit had ik kunnen bedenken dat er na mijn eerste liposuctie, er een andere angst de kop op zou steken. Ik was er van overtuigd dat als ik eenmaal die liposucties had gehad, dat mijn grote angst zou verdwijnen. Maar de angst verdween niet en werd eigenlijk alleen maar erger na de eerste liposuctie. Hoe dolblij ik ook was, het bleef aan mij knagen. Want wat als het geopereerde deel, zou worden aangetast door de zieke vetcellen in de nog niet geopereerde delen? Want was als andere delen van mijn lichaam zouden worden aangetast? Want wat als ik door mijn eetpatroon het juist weer zou triggeren en alles weer zou terug groeien? Want wat als ik het niet goed deed allemaal en dus schade zou aanrichten? Het werd de grootste emotionele en onzekere rollercoaster van mijn leven. Ik vond het heel moeilijk om toe te geven aan mijzelf dat ik zo angstig was maar ik vond het nog moeilijker om die gedachten te delen met anderen. Het strenge stemmetje in mij zei dat ik mij niet zo moest aanstellen en mijn gedachten sloegen nergens op. Toch bleef de angst borrelen en een plek houden in mijn hoofd.

Dit is wat het is

Inmiddels ben ik heel wat jaren verder en is de angst die ik toen voelde redelijk naar de achtergrond verdwenen. Hij is niet weg want ik heb nog steeds moeite met onderwerpen als voeding en niet voldoende bewegen. Dan komt de angst vanzelf weer naar boven en word ik toch weer onzeker of ik het allemaal wel goed doe. Het zijn de dingen die in mijn hoofd zitten na al die jaren eigenlijk horen dat je het niet goed deed. De jaren voor de diagnose en de eerste jaren na de diagnose. Alle keren dat ik naar huisartsen, voedingsdeskundigen en personal trainers ging die niet bekend waren met lipoedeem en de effecten op het lichaam. Alle keren dat ik weer te horen kreeg dat het aan mijzelf lag en ik geen wilskracht had. Alle keren dat ik boos was op mijzelf omdat ik het maar niet voor elkaar kreeg en dat het aan mijzelf lag. Alle keren dat ik niks begreep van mijn lichaam. Allemaal zaadjes die geplant werden en uiteindelijk er voor zorgden dat ik nog onzekerder werd over mijzelf en mijn lichaam. Allemaal zaadjes die er uiteindelijk voor zorgden dat ik nog meer twijfels en angst kreeg.

De angst zal nooit helemaal verdwijnen. Nu ik in een nieuwe levensfase kom waarbij hormonen weer een grote rol gaan spelen, is er toch ook weer de angst dat de lipoedeem getriggerd kan worden. Er is weer de onzekerheid over wat de gevolgen zullen zijn voor mijn lichaam en of de lipoedeem zal gaan groeien. Er is weer de twijfel over wat nu juist is om te doen. Het blijft een intern gevecht waar ik misschien wel altijd mee belast zal zijn. Lipoedeem is er nou eenmaal en het zal niet weggaan. Maar wat ik wel anders kan doen, is hoe ik er zelf mee omga en hoe ik naar mijzelf kijk. Zolang ik mij goed voel bij wat ik doe en de keuzes die ik maak, zal mijn lichaam zich ook beter voelen. Ik kan in de angst en onzekerheid blijven hangen maar het zal de lipoedeem niet beter maken. En ja, ik zal dagen hebben dat ik mij slechter voel dan op goede dachten. Ik zal dagen hebben die zwaar zijn en waarop ik het bijltje wil neergooien. Maar er zullen ook een hoop goede dagen zijn waarop ik trots kan zijn op mijzelf dat ik het maar mooi allemaal doe met een lichaam als de mijne. Laten we juist die dagen koesteren en vaker trots op onszelf zijn dan angstig.

Take care!

Xoxo

Bron stock afbeeldingen: Unsplash.com